Kiedy wiadomość o Twojej śmierci została ogłoszona,
ludzie zgromadzeni na placu Świętego Piotra w Rzymie
pochylili głowy. Ale zaraz potem rozległy się oklaski.
Oklaski wyrażające uczucia również tych wszystkich
którzy chcieli tam być w tej szczególnej chwili.
Wcale nie po to, by Cię opłakiwać, ale żeby Ci powiedzieć:
Dziękujemy za to, że byłeś.
Dziękujemy, że przypomniałeś nam o darze wytrwałości.
Dziękujemy, że otworzyłeś nam oczy na dar wiary.
Dziękujemy, że poruszyłeś nasze serca darem woli.
Dziękujemy za to, że kiedy czuliśmy się słabi,
Twój przykład dodawał nam sił.
Dziękujemy za to, że głosiłeś pokój,
mówiąc, że wojna, niezależnie od tego, kto zwycięża,
zawsze jest klęską dla ludzkości.
Dziękujemy, że przypomniałeś nam o szacunku
dla planety, na której żyjemy, mówiąc:
"Całuję ziemię tak, jak całowałem ręce mojej matki".
Dziękujemy za to, że wyszedłeś na spotkanie swojego stada, które
tak bardzo potrzebowało zobaczyć Cię i usłyszeć Twoje
słowa: "Szukałem was, teraz wy przybyliście do mnie".
"Nie lękajcie się wyruszyć w nieznane. Idźcie odważnie,
z wiarą i ufnością, wiedząc, że jestem z wami".
To Twoje słowa. Swoim życiem dałeś nam przykład,
a my będziemy iść dalej. Będziemy ronić łzy z nadzieją,
że ich nie zauważysz. Że usłyszysz tylko nasze oklaski,
Janie Pawle II, Papieżu Pielgrzymie.
2 kwietnia 2005