CZERWONY KLASZTOR

KLASZTOR KARTUZÓW – CZERWONY KLASZTOR

W przepięknym otoczeniu Pienin pod szczytem Trzy Korony nad brzegiem Dunajca znajduje się kartuzjańsko – kamedulski klasztor i kościół pod wezwaniem św. Antoniego z połowy XIV wieku. Klasztor, który założyli mnisi kartuscy, w latach 1704 –1782 należał do zakonu Kamedułów. W latach 1431-32 został spustoszony przez Husytów. Obecnie w budynkach klasztornych znajduje się ekspozycja Muzeum Wschodniosłowackiego z Koszyc. Ekspozycja muzealna otwarta w 1966 r. zapoznaje zwiedzających z historią, życiem klasztornym wymienionych zakonów i cennymi zabytkami historii i sztuki w okolicach. W przeszłości klasztor ten stał się sławny dzięki mnichowi Cyprianowi, który zajmował się uprawianiem ziół leczniczych. Pozostawił rozległe herbarium, które jest częścią ekspozycji farmaceutycznej. Poza ziołami mnich ten znany był z prób pisania litanii.

W DRODZE DO CZERWONEGO KLASZTORU

Czerwony Klasztor – miejscowość w powiecie Kieżmark, w kraju preszowskim na Słowacji.

Usytuowany jest nad rzeką Dunajec, przy ujściu Lipnika. Stanowi początkową stację słowackiego spływu Przełomem Dunajca. Został ufundowany przez węgierskiego magnata Kokosza w 1319r. Znany jest przede wszystkim z dawnego klasztoru kartuzów i kamedułów – Czerwonego Klasztoru.

W Czerwonym Klasztorze rozpoczyna się Droga Pienińska – szlak pieszo-rowerowy malowniczo biegnący wzdłuż Dunajca (po słowackiej stronie) i kończący się w polskiej Szczawnicy.

SZCZAWNICA

Szczawnica to miasto w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, od 1 stycznia 2008 r. siedziba gminy miejsko-wiejskiej Szczawnica. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego.

Szczawnica leży w dolinie potoku Grajcarka, który jest prawym dopływem Dunajca. Znajduje się między Pieninami a pasmem Radziejowej z Beskidu Sądeckiego.

Szczawnica jest znanym uzdrowiskiem już od połowy XIX wieku. Leczone są tam choroby układu oddechowego i przewodu pokarmowego, ze względu na występowanie szczaw alkalicznych słonych oraz korzystnych warunków klimatycznych. Uzdrowisko Szczawnica wróciło ponownie w 2005 w drodze sądowego porozumienia do przedwojennych właścicieli rodziny hr. Stadnickich. Szczawnica posiada wiele tras narciarskich. Najdłuższa (2 km) na Palenicę z 4 krzesełkowym wyciągiem i oświetleniem, przepustowość 2200 osób na godzinę, zarządzana przez Polskie Koleje Linowe.

W latach 1973-1982 połączona z Krościenkiem, nosiła wtedy nazwę Szczawnica-Krościenko. Od 1982 ponowny podział miast.

1 stycznia 2008 zmieniono rodzaj gminy Szczawnica z miejskiego na miejsko-wiejski, co w praktyce oznaczało wyłączenie poza administrację miasta obszarów dawnych wsi Jaworki i Szlachtowa (nadając im status wsi) oraz Biała Woda i Czarna Woda (nadając im status części wsi Jaworki). Z wyłączonych terenów powstał obszar wiejski gminy miejsko-wiejskiej Szczawnica. Manewrowi temu wtórowało nietypowe "odebranie" praw miejskich Szczawnicy: 1 stycznia 2008 odebrano status miasta gminie miejskiej Szczawnica z równoczesnym (tego samego dnia) nadaniem statusu miasta miejscowości Szczawnica. Zabieg taki wynikał wyłącznie z ustawowego wymogu uwzględnienia zmiany statusu gminy i miejscowości wchodzącej w jej skład. Pomimo tego czysto biurokratycznego zabiegu Szczawnica de iure i de facto nie utraciła praw miejskich i ich potem nie otrzymała.

W Szczawnicy rozpoczyna się Droga Pienińska – szlak pieszo-rowerowy malowniczo biegnący wzdłuż Dunajca (głównie po słowackiej stronie) i kończący się w słowackim Czerwonym Klasztorze.

W pobliżu znajduje się Góra Jarmuta, na której wg podań znajdować się miała pogańska świątynia.